موانع موجود بر سر راه مشارکت بین مؤسسات آموزشی و بالینی در پرستاری؛ یک مطالعه کیفی

چکیده مقدمه: مشارکت در آموزش بالینی وظیفه تمام کسانی است که در ارایه مراقبت‌های بهداشتی نقش دارند. ضرورت ارتقای کیفیت آموزش‌های بالینی و نقش تعیین کننده این آموزش ها در ارتقای کیفیت مراقبت ها باعث شده است که شاهد روندی رو به رشد در طراحی و اجرای الگوهای مشارکتی آموزش بالینی در سطح بین المللی باشیم. ایجاد چنین مشارکتی نیازمند درگیر شدن همه ذینفعان در برنامه ریزی، اجرا و ارزشیابی آموزش های بالینی است. این مطالعه درصدد است که درک ذینفعان کلیدی در آموزش بالینی را نسبت به موانع موجود بر سر راه مشارکت بین مؤسسات آموزشی پرستاری و مؤسسات بالینی در اجرای آموزش‌های بالینی را مورد بررسی قرار دهد. روش: پژوهش حاضر یک مطالعه از نوع تحلیل محتوای کیفی است. مشارکت‌کنندگان در این پژوهش را 15 نفر دانشجو مدرس بالینی پرستاری، پرستار بالینی، مدیر آموزشی و مدیر پرستاری بالینی تشکیل می داد. روش جمع آوری داده ها مصاحبه نیمه ساختاری بود. ابتدا نمونه گیری مبتنی بر هدف انجام شد و سپس به روش گلوله برفی ادامه پیدا کرد و نمونه-گیری تا اشباع داده ها ادامه یافت. کلیه مصاحبه ها ضبط و سپس دستنویس شد و با استفاده از روش مقایسه ای مداوم و به روش تحلیل محتوای کیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته‌ها: مضامین به دست آمده در این پژوهش عبارت بود از: «واگرایی سازمانی»، «دیوار نامرئی»، «ارزش‌گذاری مفرط بر دانش تئوریک». ابهام در ارتباط ساختار سازمانی دو مؤسسه و نقش ها و وظایف کارکنان هر یک از مؤسسات در قبال یکدیگر، فرهنگ ارزش‌گذاری مفرط بر دانش نظری و بی توجهی به مهارت ها و عملکرد بالینی پرستاری، و دیواری از دیدگاه ها و نگرش‌های مختلف و گاه متضاد موانع اصلی بر سر راه ایجاد همکاری بین دو مؤسسه آموزشی و بالینی در پرستاری هستند. نتیجه‌گیری: تعریف ارتباط ساختاری بین دو مؤسسه آموزشی و بالینی و تبیین نقش ها و مسؤولیت های کارکنان آموزشی و بالینی در قبال اجرای آموزش های بالینی، تعریف نقش بالینی مدرس پرستاری و تأکید بر اهمیت و ارزش‌گذاری بر عملکرد بالینی پرستاری می تواند مسیر شکل گیری همکاری و مشارکت بین دو مؤسسه را هموارتر سازد.